Algemeen Christelijk Vakverbond

De industriële revolutie in de eerste helft van de 19e eeuw hertekenden de sociale verhoudingen. De arbeider werd gereduceerd tot een productiefactor in handen van de werkgevers. Hongerlonen,  werkdagen van meer dan 14 uur, kinderarbeid en de erbarmelijke leefomstandigheden waarin de arbeidersgezinnen leefden, zorgden voor meer en meer verzet. 

Vakverenigingen organiseerden zich steeds beter. In 1886 ontstond de eerste christelijke vakbond. Deze Antisocialistische Katoenbewerkersbond kreeg snel navolging van andere arbeidersgroepen, wat in 1912 resulteerde in het ontstaan van het ACV. In 1914 telde het ACV 120.000 leden. Door de succesvolle grote staking van 1936, met een half miljoen stakers, vond het ACV aansluiting bij vele arbeiders. De regering boog voor de vakbondseisen. Een geleidelijke invoering van de 40-uren week, een week betaald verlof en een wettelijke waarborg voor verenigingsvrijheid waren een feit.

Na de Tweede Wereldoorlog speelde het ACV een grote rol bij de heropbouw van het land. De vakbond lag mee aan de grondslag van het naoorlogse sociale en economische overlegmodel. 
Door zijn stijgend ledental en door het toenemend overleg werkte het ACV mee aan de uitbouw van de sociale zekerheid. Zo drukte het zijn stempel op de verhoging van uitkeringen bij ziekte, werkloosheid of ongeval en op de koppeling aan de index. Verder werden eindejaarspremies en loonsverhogingen bedongen (1951) en de geleidelijke invoering van de vijfdagenweek is een feit (1955). 

Vanaf 1960 doen de interprofessionele programmatieakkoorden (IPA’s) hun intrede. In ruil voor een verbetering van de loon- en arbeidsvoorwaarden van de werknemers garandeerden de vakbonden de sociale vrede in het land. 

In 1975 overschreed het ACV de kaap van 1 miljoen leden.

In de jaren ‘70 werd België getroffen door een economische crisis. Met als gevolg een torenhoge werkloosheid: van 100.000 in 1974 naar 800.000 in 1985! In 1981 richtte het ACV een Werkzoekendenwerking op. Met acties en betogingen vocht de vakbond voor betere en meer werkgelegenheid, rechtvaardige uitkeringen en begeleiding voor werkzoekenden. 

Hoewel de regering ingrijpende sociale besparingen en herstelplannen oplegde en de werkgevers meer flexibele tewerkstelling eisten, deed het ACV er alles aan om voor de betrokken werknemers een beschermend statuut te bedingen.

Het ACV zocht ook naar nieuwe oplossingen via brugpensioen, loopbaanonderbreking, tijdkrediet en activeringsmaatregelen. De financiering van de sociale zekerheid kwam sterk onder druk, maar het ACV bleef de sociale verworvenheden verdedigen.

De start van de 21e eeuw wordt gekenmerkt door een toenemende globalisering. De financiële en economische crisis breekt los. België voelt de groeiende inmenging van Europa. Onze financiële overheidshuishouding wordt door Europa gecontroleerd. 

Tot op vandaag zet het ACV alle hens aan dek om ons sociaal stelsel te verdedigen. Het Belgische model loodst ons meer dan behoorlijk door de crisis. Toch zullen we als vakbeweging moeten blijven strijden voor onze verworvenheden. Trouw aan onze waarden en missie zullen we samen met -  en vooral voor -  de 1,7 miljoen ACV-leden onze stem laten horen.